The Lottery

William Hogarth was een Brits schilder, tekenaar en graveur. Op jonge leeftijd ging hij in de leer bij de graveur Ellis Gamble, specialist in wapenschilden. In 1725 trad hij toe tot de tekenacademie opgericht door de schilder Sir James Tornhill, wiens dochter hij huwde. Geleidelijk aan mat Hogarth zich als kunstenaar een identiteit van karikaturist aan. Naast het graveren legde hij zich ook toe op het schilderen. Hij muntte uit in de satire van eigentijdse en morele onderwerpen die hij met realisme en een dramatische, bijna theatrale uitdrukkingskracht benaderde. In zijn “morele stukken” hekelde Hogarth de zeden van de Britse maatschappij: A Harlot’s Progress (1731) en A Rake’s Progress (1735) zijn daarvan sprekende voorbeelden. Al was de karikatuur een belangrijk kenmerk van Hogarth zijn talent, het was niet het enige: naast zijn bekendheid als schilder van genretaferelen, schilderde hij eveneens portretten, historische taferelen en religieuze werken. In 1735 was hij één van de ondertekenaars van een petitie die in het parlement leidde tot stemming over de “wet Hogarth”, die verbood prenten te drukken van kunstwerken zonder de toestemming van de kunstenaar. Als scherpe toeschouwer van zijn tijd, schiep hij originele composities die vaak vooruitliepen op hun tijd en de weg vrijmaakten aan hen die volgden, in het bijzonder Thomas Rowlandson en de satirische tekenaars van Punch. Door zijn werk als theoreticus opende Hogarth evenzeer de weg naar de erkenning van minder belangrijke genres zoals het portret, het landschap en de gravure, die een belangrijke rol speelden bij het ontstaan van de Engelse school. (Bénézit, dl.7, p. 116-117)

William Hogarth was een Brits schilder, tekenaar en graveur. Op jonge leeftijd ging hij in de leer bij de graveur Ellis Gamble, specialist in wapenschilden. In 1725 trad hij toe tot de tekenacademie opgericht door de schilder Sir James Tornhill, wiens dochter hij huwde. Geleidelijk aan mat Hogarth zich als kunstenaar een identiteit van karikaturist aan. Naast het graveren legde hij zich ook toe op het schilderen. Hij muntte uit in de satire van eigentijdse en morele onderwerpen die hij met realisme en een dramatische, bijna theatrale uitdrukkingskracht benaderde. In zijn “morele stukken” hekelde Hogarth de zeden van de Britse maatschappij: A Harlot’s Progress (1731) en A Rake’s Progress (1735) zijn daarvan sprekende voorbeelden. Al was de karikatuur een belangrijk kenmerk van Hogarth zijn talent, het was niet het enige: naast zijn bekendheid als schilder van genretaferelen, schilderde hij eveneens portretten, historische taferelen en religieuze werken. In 1735 was hij één van de ondertekenaars van een petitie die in het parlement leidde tot stemming over de “wet Hogarth”, die verbood prenten te drukken van kunstwerken zonder de toestemming van de kunstenaar. Als scherpe toeschouwer van zijn tijd, schiep hij originele composities die vaak vooruitliepen op hun tijd en de weg vrijmaakten aan hen die volgden, in het bijzonder Thomas Rowlandson en de satirische tekenaars van Punch. Door zijn werk als theoreticus opende Hogarth evenzeer de weg naar de erkenning van minder belangrijke genres zoals het portret, het landschap en de gravure, die een belangrijke rol speelden bij het ontstaan van de Engelse school. (Bénézit, dl.7, p. 116-117)